Perinheri (I)

	Name	Perinheri (I)
	Type (Ingame)	Görev Eşyası
	Family	Book, Perinheri
	Rarity
	Description	Bu metin aynı zamanda "Aşık Hleobranto" olarak da bilinir. Metnin ilk baskısının yazarı aslında hikayeyi Khaenri'ah'da bilinen efsanevi bir hikayeye dayanarak yazdığını iddia ediyor, ancak bunu doğrulayabilecek hiç kimse yok. Bu artık birkaç neslin ortak antolojik eseri.

Plain Text

Tabs

Table of Content
Item Story
Obtained From
Gallery

Item Story

Obtained From

Gallery

Item Story

Bu, çok kadim zamanlara uzanan bir hikaye. Efsaneye göre, o zamanlarda kuşlar henüz evcil ve yabani diye ikiye ayrılmamıştı. O günlerde yer altı diyarının üstünde kızıl bir ay parlıyordu ve karanlık güneş henüz doğmamıştı.
Krallığın benzersiz konumundan dolayı, bu dünyanın dışındaki şeyler buranın içine sızıyordu. Krallığın silahları içeri sızan felaketleri yok edebilecek güçteydi fakat diğer şeyler ne olacaktı? Mesela, yok edilmiş bir dünyadan gelen bir çocuğa nasıl bir çare bulunabilirdi?
Bilgelerden biri, büyük hükümdara şöyle dedi: "Ey soyluların yüce lordu, bir keresinde bir çocuk bana başka bir dünyanın hikayesini anlatmıştı: Bir zamanlar, tanrıların denizden geldiğine inanan deniz insanları varmış. Ne zaman gemisi karaya vuran bir kazazede görseler ona büyük hürmet gösterirlermiş, çünkü tanrıların ölümlüler diyarını araştırmak için bir kazazedenin kılığına girdiklerine inanırlarmış."
Hükümdar şöyle yanıtladı: "Ne dediğini anlamadım. Nasıl biliyorsan öyle yap."
(Krallığın sınırları içinde elbette bildiğimiz anlamda okyanuslar bulunmaz. Krallığın ilk kurucuları, bir zamanlar güneşin kavurucu parlaklığı altında dağların devasa silüetlerinin bulanıklaştığını ve denizin yüzeyine inci taneleri gibi saçılan ay ışığının titrek yansımalarını görmüştü. Fakat hikayenin gerçekleştiği dönemde, yalnızca yabancılar ve Krallıktan resmi bir görev için ayrılıp geri dönenler böyle manzaraları hükümdara anlatabiliyordu. Okyanus ve deniz, genelde yıldızların yansıttığı alan için metafor olarak kullanılıyordu.)
Tanrıların, hatta tanrıları bile aşabilecek varlıkların, okyanusun ötesinden Krallığa gelebileceklerini düşünerek bu tür çocuklara bakmak için bir yetimhane kurdular. Zamanla Krallığın içindeki yetimler ve dışarıdan gelenler de bu yetimhaneye kabul edilir oldular.

Genç Perinheri'nin hatırladığı ilk şey, yetişkinlerin onun karanlık bir geçitten sürünerek geçmesini istemesiydi. Geçidin içinde kömür külleri bulunduğundan burası kış ateşi için bir baca olmalıydı ve dumanın ya da ışığın geçebileceği hiçbir çatlak yoktu. Sürünmeye devam ettikçe, bazen zifiri karanlık olan yerlerde tökezleyip düşüyordu. Neyse ki geçit aslında çocuklar için inşa edilmişti ve düştüğü zaman canı çok yanmıyordu. Ayrıca rahatsız edici örümcek ağları yoktu.
Perinheri sona ulaştığında çıkış henüz açılmamıştı. Kapıyı çaldı ve diğer taraftan yetişkinlerin soğuk sesleri duyuldu: "Öldün mü?"
Ölmüş olsa onlara nasıl cevap verebilirdi ki? Yetişkinler onun bu yanıtından hoşlanmadı. Aynı soruyu sormaya devam ettiler, ta ki çocuk "Evet, öldüm!" diye bağırana kadar.
Yetişkinler tekrar sordu: "Gördün mü peki?"
Karanlık, açlık ve yorgunluğun verdiği korkunun etkisiyle olsa gerek, Perinheri bir yanılsama gördü. Zifiri karanlık gökyüzünde asılı duran kızıl ay birden dönerek kendisini devasa, dehşete kapılmış bir göz olarak gösterdi.
Yetişkinler kapıyı açıp isle kaplı Perinheri'yi kucakladılar: "Ocağın içindeki iki dünyanın ateşinden geçtin ve burada yeniden doğdun."

Kızıl ay battığı, kara güneş daha karanlık bir çehreye büründüğü halde yetimhanenin beklediği o üstün kişi bir türlü gelmedi. Fakat çok sayıda sıra dışı kişi geldi ve o yetimhaneden çıkanların çoğu Krallığın büyük şövalyeleri oldular. Perinheri, şövalyeler içinde en çok öne çıkan kişiydi, tabii en yakın arkadaşı Hleobrant'la rekabet etmek zorunda kalmadığı sürece.
Kimin üstün olduğunu belirlemek için mücadele etmeleri gerekiyordu ve bunu, elde ettikleri itibara ve kutlamalarda içtikleri şarap kadehinin sayısına göre belirlemeye karar verdiler. Fakat bir nedenden ötürü bu rekabet ölümcül bir hal aldı.