นักท่องเวลา (III)

	Name	นักท่องเวลา (III)
	Type (Ingame)	ไอเทมเควสต์
	Family	Book, นักท่องเวลา
	Rarity
	Description	นวนิยายแฟนตาซีของศูนย์วิทยาศาสตร์ Fontaine ซึ่งตีพิมพ์โดยหนังสือพิมพ์ The Steambird บอกเล่าเรื่องราวการเดินทางข้ามเวลาของวิศวกรที่ใช้ไทม์แมชชีน

Plain Text

Tabs

Table of Content
Item Story
Obtained From
Gallery

Item Story

Obtained From

Gallery

Item Story

นั่นเป็นแผ่นหินทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัสหนึ่งแผ่น ทุกบรรทัดและทุกแถวล้วนแกะสลักตัวอักษรเจ็ดตัวเท่ากัน... มันไม่ใช่ตัวหนังสือของ Remuria แต่เป็นตัวหนังสือที่เราใช้กันในปัจจุบัน ไม่ว่าจะอ่านด้วยวิธีหรือลำดับแบบไหน ข้อมูลที่ได้รับก็เหมือนกัน: ปริศนาที่ออกแบบอย่างตั้งใจ เป็นลำดับที่เกี่ยวพันกับสุนัข, พืชพรรณ, นกกระจอกมรกต, ฝนในฤดูร้อน, เสียงเพลงของกุหลาบ, ลวดลายของสมิงเครายาวและลวดลายหินผา ถึงฉันจะเป็นคนที่ชอบเกมเล่นคำศัพท์มาก แต่ปริศนาที่ไม่สิ้นสุดแบบนี้ก็ยังทำให้ฉันรู้สึกเวียนหัวอยู่ดี ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงรู้สึกว่าต้องไขปริศนานี้ให้ได้ ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม ฉันใช้เวลาครึ่งปีเต็มในการร่วมมือกับ Aidia เพื่อถอดความมัน... กุญแจสำคัญของการถอดความอยู่ที่ชื่อของทาสคนหนึ่งที่ตายไปเมื่อ 30 ปีที่แล้ว และคำตอบของปริศนาก็คือเวลาหนึ่ง ซึ่งเป็นเวลาหลายร้อยปีต่อมาหลังจากจักรวรรดิล่มสลาย

ฉันบอกลา Aidia และขึ้นไปบนไทม์แมชชีนเพื่อมุ่งหน้าไปยังวันเวลานั้น โดยหวังว่าจะเจอความลับที่ซ่อนอยู่หลังแผ่นหิน ที่นั่น ฉันเจอนักล่าเงาหลายคน พวกเขาโชว์แผ่นหินอีกแผ่นให้ฉันดู บนแผ่นหินได้สลักตัวอักขระที่สมมาตร 49 ตัวเอาไว้บนนั้น เมื่อนำตัวอักษรเหล่านั้นมาประกอบกันก็จะได้ปริศนาอีกหนึ่งข้อ ซึ่งคำตอบของปริศนาในครั้งนี้คืออีกช่วงเวลาหนึ่ง ที่บ่งบอกถึงอนาคตอันไกลโพ้น

ฉันเดินทางไปในอดีตและอนาคตตามการชี้นำของแผ่นหินพวกนี้ ทำแบบนี้ซ้ำ ๆ รวม 13 ครั้ง ปริศนาบนแผ่นหินแต่ละแผ่นล้วนไขปริศนาได้ยากกว่าแผ่นที่แล้ว เบาะแสในการถอดความจากปริศนาข้อหนึ่งมาจากนิยายรักเกรดต่ำที่ตีพิมพ์ใน 300 ปีต่อมา คำศัพท์ตัวที่ 5 ในหน้า 37 ของนิยายเล่มนั้นประกอบรวมเป็นชื่อจริงของเจ้าหน้าที่ในกรมการปกครองรหัส 375 เมื่อ 375 ปีก่อนพอดิบพอดี ส่วนเบาะแสในการถอดรหัสปริศนาอีกอัน ก็มาจากดอกไม้สีขาวที่บานสะพรั่งหลายพันปีต่อมา... ฉันไม่รู้ว่าดอกไม้นั้นชื่ออะไร มันมีวงเกสรเพศเมียที่แปลกมาก อาจจะเป็นจำพวกดอกชบาชนิดหนึ่ง ฉันเองก็ไม่แน่ใจ... ดอกไม้ชนิดนี้ใช้เสียงร้องของนกจาบฝนเป็นสารอาหาร ดังนั้นหนึ่งในเบาะแสก็คือจำนวนซี่โครงของนกจาบฝนที่อาศัยอยู่ในยุค Remuria โครงสร้างของปริศนาก็ประมาณนี้

แผ่นหินสุดท้ายมาจากห้องเก็บของใต้ดินของพิพิธภัณฑ์อนุสรณ์ Basil Elton บนนั้นไม่มีตัวอักษรอื่น มีแค่ตัวเลขเดียวคือ: 0

ฉันไม่รู้ว่าตอนนั้นตัวเองคิดอะไรอยู่... การตั้งจุดหมายปลายทางเป็น "0" เป็นการกระทำที่ไม่มีความหมายเลย... แต่ฉันก็ยังป้อนตัวเลขนั้นเข้าไปในไทม์แมชชีน และดึงคันบังคับ ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน เครื่องก็หยุดลงอีกครั้ง ฉันรู้สึกว่าตัวเองลอยอยู่เหนือมหาสมุทรแห่งหนึ่ง ที่ไร้กระแสคลื่น และไม่มีกระแสลม เพราะเวลานั้นขนาดกระแสลมยังไม่มี ท้องฟ้าที่ปกคลุมอยู่เหนือศีรษะฉันไม่ใช่สีฟ้าอีกต่อไป แต่เป็นสีแดงเข้มที่ยากจะพรรณนา มีดวงดาวสีขาวนับไม่ถ้วนที่อยู่ห่างไกลประดับอยู่บนนั้น ราวกับเกล็ดเกลือที่ปกคลุมอยู่บนชายฝั่ง

ฉันมองทะเลอันกว้างใหญ่ในยุคแรกเริ่มอยู่อย่างนั้นจนผ่านไปหลายนาที ถึงตระหนักได้ว่าภายใต้ผิวน้ำทะเลที่เงียบสงบมีเงาตะคุ่มของบางสิ่งบางอย่างซ่อนอยู่ มันคือพระราชวัง Mermonia ที่ไม่สมควรอยู่ที่นี่

ทันใดนั้น ฉันก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อของฉัน... เสียงนั้นพูดขึ้นว่า Neven Ciric เมื่อฉันหันไปมองก็เหมือนตัวเองกำลังส่องกระจก ฉันเห็นคนที่หน้าตาเหมือนกับฉันกำลังจ้องมองฉันเหมือนกับที่ฉันกำลังจ้องมองเขา

"Neven Ciric" เขาพูดต่อ "นายต้องการพิชิตกาลเวลา ที่ไม่มีใครพิชิตเวลาได้"

"นายเป็นคนทิ้งปริศนาพวกนั้นไว้ใช่มั้ย?"

"นายเป็นคนทิ้งปริศนาพวกนั้นไว้" เขาพูดคำถามของฉันซ้ำ ราวกับนี่คือการตอบคำถาม "ปริศนาเหล่านั้นคือส่วนหนึ่งของเวลา ทุกตัวอักษรที่ตรงกันก็คือเวลา"

"ดังนั้น... คำตอบสุดท้ายของเวลาคือ 0"

"0 ไม่ใช่คำตอบ แต่เป็นคำใบ้อีกข้อ เพราะคำตอบจะไม่ปรากฏในคำใบ้" เขาบอกต่อว่า "คำตอบของเวลาคือกระจก หรือจะพูดว่า คำตอบที่เข้าใจได้ง่ายที่สุดคือกระจก กระจกทั้งสองด้านหันหน้าเข้าหากัน แสงที่สะท้อนออกมาอย่างไม่สิ้นสุดก็คือเวลา แสงที่เบี่ยงเบน บรรจบ และขนานนับไม่ถ้วนก่อให้เกิดความสับสนที่เรียกว่าเวลา ไม่มีอดีตและไม่มีอนาคต เพราะอดีตก็คืออนาคต เมื่อนายยืนตรงตำแหน่งศูนย์ของเวลา และมองไปข้างหน้าผ่านรอยแยกระหว่างกระจกสองบาน เส้นแสงทั้งหมดล้วนอยู่ในแนวระนาบเดียวกัน ไม่มีแสงใดสามารถหลุดรอดไปจากในนี้ได้พระราชวัง Mermonia จมน้ำไปตั้งแต่ก่อนที่มันจะถูกสร้างขึ้นแล้ว และพระราชวัง Mermonia ที่จมน้ำก็จะถูกสร้างขึ้นอีกครั้ง ความสุข ความโศกเศร้า น้ำตาและความตายจะเกิดขึ้นซ้ำ ๆ นับครั้งไม่ถ้วน เพราะนี่คือแก่นแท้ของกระจก นายไม่มีวันที่สามารถพิชิตกาลเวลาได้ ก็เหมือนกับที่นายไม่สามารถใช้มือเพื่อจับเงาของตัวเองได้"

อาจเพราะความกลัว หรือเพราะสับสนชั่วขณะ... เมื่อคำพูดสุดท้ายของเขาสิ้นเสียงลง ฉันก็ชักปืนคาบศิลาจ่อไปที่ศีรษะของเขาพร้อมกับเหนี่ยวไกปืน

ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบงัน

"ฉันไม่หวังว่าพวกคุณจะเชื่อสิ่งที่ฉันพูด" Ciric ลุกขึ้นยืนและกวาดตามองมาที่พวกเรา "ให้คิดซะว่านี่เป็นเรื่องไร้สาระที่ฉันแต่งขึ้นมาเพื่อกลบเกลื่อนที่ตัวเองสร้างไทม์แมชชีนไม่ได้ก็แล้วกัน คิดซะว่ามันเป็นเรื่องงี่เง่า หรือเป็นความฝันที่เกิดจากความเพ้อเจ้อก็แล้วกัน ถ้างั้น... ขอตัวก่อนนะท่านสุภาพสตรีและสุภาพบุรุษทั้งหลาย ฉันต้องไปทิ้งปริศนาให้กับตัวฉันในอนาคตแล้วล่ะ"

จากนั้นฉันก็ไม่เจอ Ciric Neven อีกเลย