| items per Page |
|
| Table of Content |
| เรื่องราวของลูกค้าขี้เมา-1 |
| เรื่องราวของลูกค้าขี้เมา-2 |
| เรื่องราวของลูกค้าขี้เมา-3 |
| เรื่องราวของลูกค้าขี้เมา-4 |
เรื่องราวของลูกค้าขี้เมา-1
 | Name | เรื่องราวของลูกค้าขี้เมา-1 |
| Type (Ingame) | ไอเทมเควสต์ | |
| Family | Book, เรื่องราวของลูกค้าขี้เมา | |
| Rarity |  | |
| Description | หนึ่งในเรื่องเล่าของนักดื่มชาว Mondstadt ที่บอกเล่าเรื่องราวของคนเมาที่หลงเข้าไปในป่าแห่งหมาป่ากับหมาป่าโดดเดี่ยวผู้หิวโซ |
| ในดินแดนแห่งไวน์แดนดิไลออน เรื่องพูดคุยและเรื่องเล่าต่าง ๆ ล้วนแพร่สะพัดไปอย่างกว้างไกลด้วยน้ำเมา ท่ามกลางความวุ่นวายของพวกขี้เมา ตำนานเรื่องเล่าที่เกินจริงมักจะแพร่ไปได้ไกลเสมอ ดั่งเช่นการพูดจาเรื่อยเปื่อยระหว่างเมามาย หรือแม้แต่การเดินเป๋ไปมา ที่ถึงจะดูเงอะงะแต่ก็น่าสนใจ มีตำนานเล่าถึงยุคสมัยหนึ่งที่ผ่านมาในอดีต ที่ Mondstadt มีชายขี้เมาผู้โด่งดังอยู่คนหนึ่ง เขาก็เหมือนกับเหล่านายพรานทั่วไปใน Springvale ที่ถึงแม้จะคอแข็ง แต่ก็เมาทุกครั้งที่ได้ดื่มระหว่างช่วงพักจากการล่า ถ้าไม่ใช้เงินที่อยู่ในถุงจนหมด ก็ไม่แม้แต่จะยอมห่างจากบาร์เลยแม้แต่ก้าวเดียว คืนหนึ่ง หลังจากที่ชายขี้เมาดื่มเสร็จ ระหว่างที่เขากำลังเดินโซซัดโซเซกลับบ้าน เขาก็รู้สึกเวียนหัวตาลายและเดินหลงเข้าไปในป่าของหมาป่า Wolvendom ในทุกวันนี้นั้นเป็นดินแดนของราชาหมาป่า คนภายนอกที่มีสติดีครบถ้วนจะถูกกลิ่นอายอันน่าเกรงขามของป่าทำให้กลัวจนไม่กล้าเข้าใกล้ ตามที่นายพรานสูงอายุเล่า นั่นเป็นเพราะราชาหมาป่าแห่งแดนเหนือได้รวบรวมดวงวิญญาณของฝูงหมาป่าเอาไว้เพื่อป้องกันไม่ให้ใครหน้าไหนกล้าเข้าไปในดินแดนของเขา แต่ในสมัยก่อนเมื่อนานมาแล้วนั้น จ้าวแห่งฝูงหมาป่ายังไม่ได้ตามลมเหนือมายังป่าเพื่อทำให้เกิดความสงบเรียบร้อยต่อเผ่าพันธุ์หมาป่า ป่าแห่งนั้นเคยเป็นสถานที่ต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอดของพวกหมาป่า เป็นเกมนองเลือดของพวกมันที่ถูกซ่อนอยู่ท่ามกลางเงามืดของต้นไม้ที่พวกมนุษย์มิอาจหยั่งรู้ได้ ทั้งอย่างนี้ ขี้เมาผู้โด่งดังแห่ง Mondstadt บุกเข้าไปในป่าหมาป่า ท่ามกลางป่าอันมืดมิด ชายขี้เมาเดินโซไปเซมาโดยไม่สนใจเถาวัลย์ที่ทำให้ขาสะดุดและกิ่งไม้ที่แสนจะน่ารำคาญ ทันใดนั้นก็มีดวงตาสีเขียวคู่หนึ่งจ้องมองมาที่เขา มันคือหมาป่าผู้โดดเดี่ยว มันคอยเดินตามชายขี้เมามาอย่างเงียบ ๆ พร้อมกับเสียงพึมพำอยู่ในใจ: "อะไร นี่มันอะไรกัน!" ช่วงเวลาร้อยปีที่ผ่านมา ไม่เคยมีมนุษย์หน้าไหนกล้าบุกเข้ามาในป่าหมาป่ามาก่อน ไม่ว่าจะเป็นอัศวินที่แต่งตัวเต็มยศ หรือหัวขโมยเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งที่กำลังหลบหนี แม้แต่เหล่าขุนนางผู้แสนป่าเถื่อน ก็ยังไม่กล้าเนรเทศทาสของพวกเขาเข้ามาในป่าแห่งนี้ เพราะกลัวว่าจะทำให้หมาป่าดุร้ายโกรธ และนำปัญหาที่ไม่จำเป็นมาสู่ดินแดนของพวกเขา "แต่เจ้าหมอนี่กลับกล้าบุกเข้ามาเพียงลำพัง นี่มันจะแปลกเกินไปแล้ว!" หมาป่าผู้โดดเดี่ยวพึมพำอยู่ในใจ พร้อมกันนั้นก็ต้องอดทนต่อกลิ่นสาบเหล้าของชายขี้เมา ในขณะที่พยายามสะกดรอยตามเขาไปแบบติด ๆ |
เรื่องราวของลูกค้าขี้เมา-2
 | Name | เรื่องราวของลูกค้าขี้เมา-2 |
| Type (Ingame) | ไอเทมเควสต์ | |
| Family | Book, เรื่องราวของลูกค้าขี้เมา | |
| Rarity | | |
| Description | หนึ่งในเรื่องเล่าของนักดื่มชาว Mondstadt ที่บอกเล่าเรื่องราวการพบกันของหมาป่าโดดเดี่ยวผู้หิวโซกับคนเมา |
| อย่างที่ทุกคนทราบดี ประสาทรับกลิ่นของหมาป่านั้นเฉียบคมและไวกว่ามนุษย์เป็นสิบล้านเท่า ระหว่างที่เดินสะกดรอยตามเหยื่อ กลิ่นสาบของเหล้านั้นก็ทำให้หมาป่าแทบจะสำลัก จนทำให้ดวงตาสีเขียวคู่นั้นแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ "เห้อออ..." หมาป่าโดดเดี่ยวที่เกิดและโตในป่านั้น ไม่เคยได้สัมผัสกับอารยธรรมของมนุษย์ ถึงแม้ว่าบางครั้งจะได้กลิ่นของไวน์ลอยมา จากอีกฟากหนึ่งของทะเลสาบ Cider Lake ก็ตาม แต่มันก็ยังไม่เข้าใจถึงความหมายของกลิ่นนี้อยู่ดี "บางทีเจ้านี่อาจจะคล้ายกับพวกสกั๊งค์ มันคงจะเห็นฉัน ก็เลยปล่อยกลิ่นเหม็นออกมาเพื่อป้องกันตัวงั้นสินะ!" หมาป่าคิดแบบนี้ขณะที่พยายามอดทนต่อกลิ่นสาบเหล้าที่สุดจะฉุน จากนั้นก็เร่งฝีเท้าขึ้นเล็กน้อย เพื่อไปอยู่ในจุดที่ตรวจสอบชายขี้เมาได้ง่ายขึ้น หมาป่าเป็นสัตว์ที่ระมัดระวังตัว แต่มนุษย์ที่ดื่มจนเมาไม่ได้เป็นแบบนั้น เหล้าทำให้มึนงงและเวียนหัว แต่บางครั้งก็ทำให้คนทั่วไปรับรู้ได้ถึงการเปลี่ยนแปลงอันแสนละเอียดอ่อน ของทิศทางลมได้อย่างชัดเจน ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ชายขี้เมารู้ว่าหมาป่าผู้โดดเดี่ยวสะกดรอยตามเขามา บางทีอาจเป็นเพราะหมาป่าถูกกลิ่นสาบเหล้าของชายคนนั้นทำให้มึนงง ไม่สามารถบังคับน้ำหนักการวางเท้าซึ่งทำให้เกิดเสียงดัง จนทำให้เหยื่อรู้สึกตัว "แกเป็นครายยอ่าา ห้องน้ำอยู่หนายย...?" ชายขี้เมาขยี้ตา เบิ่งตามองและถาม "เจ้ามนุษย์ แกเป็นใครกันแน่? ทำไมกลิ่นตัวถึงได้เหม็นขนาดนี้!" หมาป่าเชิดหน้าขึ้น แยกเขี้ยว และตอบกลับอย่างข่มขู่ เมื่อได้ยินเสียงขู่ในลำคอของหมาป่า ชายขี้เมาไม่ได้มีท่าทีที่กลัวแม้แต่น้อย แต่เขากลับรู้สึกสนใจ: "เห้ เพื่อน... ถึงจะไม่รู้ว่าฉันไปทำอะไรให้แกโกรธก็เถอะ แต่วัฒนธรรมของพวกเราชาว Mondstadt น่ะ คือการดื่มเพื่อขจัดความน่าเบื่อ ในวันที่พระจันทร์สวยขนาดนี้ ยังไงให้ฉันเล่าเรื่องให้ฟังดีกว่ามั้ย" พูดเสร็จ เขาก็สะอึกด้วยความเมา แต่เดิมหมาป่าไม่ได้สนใจคำพูดของคนเมา มันแค่ต้องการที่จะขย้ำไปที่คอของเหยื่อเท่านั้น แต่ด้วยกลิ่นสาบเหล้าที่ฉุนจนขึ้นจมูก ทำให้มันไม่อยากอาหาร ดังนั้นหมาป่าจึงได้ตกลง "ฮึ พอมาคิดดูแล้ว ฉันก็ไม่ได้หิวเท่าไหร่... ยังไงจะยอมฟังเรื่องไร้สาระของแกดูสักรอบก็ได้" ชายขี้เมายืดแขนและเอี้ยวตัวบิดขี้เกียจ จากนั้นก็เล่นดอกแดนดิไลออนที่อยู่แถวนั้น แล้วเขาก็เริ่มเล่าเรื่องราว |
เรื่องราวของลูกค้าขี้เมา-3
 | Name | เรื่องราวของลูกค้าขี้เมา-3 |
| Type (Ingame) | ไอเทมเควสต์ | |
| Family | Book, เรื่องราวของลูกค้าขี้เมา | |
| Rarity | | |
| Description | หนึ่งในเรื่องเล่าของนักดื่มชาว Mondstadt เป็นเรื่องของคนเมาที่เล่าเรื่องราวอันแสนนมนานให้หมาป่าผู้โดดเดี่ยวฟัง |
| ตามตำนานเล่าว่ามีหมาป่าผู้โดดเดี่ยวตัวหนึ่งเร่ร่อนอยู่ในดินแดนรกร้างอันห่างไกล ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นราชาของเหล่าหมาป่า นำพาเผ่าพันธุ์ของตนเพื่อออกหาบ้าน, หาอาหารและต่อสู้... ช่วงเวลานั้นได้สร้างรอยแผลเป็นนับไม่ถ้วนให้กับมัน มันนำทางข้ามผ่านที่ราบ ลอดผ่านซากปรักหักพังของราชวังโบราณ และทะลุผ่านดินแดนของเหล่าอสูรและ Seelie ดินแดนอันรกร้างนั้นเป็นสถานที่ที่โหดร้าย ในแต่ละวันที่ราชาหมาป่าอายุมากขึ้น ฝูงก็ค่อย ๆ แตกกระจายออกไป เมื่อเวลาผ่านไป ฝูงทั้งฝูงก็เหลือเพียงหมาป่าโดดเดี่ยวที่แก่ตัวและอ่อนแอ ดินแดนรกร้างในตำนานนั้นเป็นดินแดนที่ไม่มีเทพเจ้า ที่นั่นมีเพียงร่องรอยของเหล่าภูตผี ที่ถูกทิ้งไว้โดยเทพอสูรโบราณ และราชวังอันว่างเปล่าของเหล่า Seelie ในอดีต ในตอนที่หมาป่าแก่ผู้โดดเดี่ยวเดินผ่านราชวังสีเทานั้น มีเสียงเพลงท่อนหนึ่งที่ลอยมาดึงดูดมัน "เกิดมาข้ายังไม่เคยได้ยินเสียงนกหรือแมลงที่เสนาะหูเยี่ยงนี้มาก่อนเลย ถึงขั้นทำให้ลืมความเจ็บปวดของความหิวโหยได้เลยทีเดียว" ดังนั้น หมาป่าจึงก้าวเข้าไปในห้องโถงสีเทา ก้าวผ่านวัชพืชที่แสนรก และผ่านโลงหินที่แตกหักซึ่งภาพของเจ้านายเก่ายังคงมองเห็นได้อย่างชัดเจน เมื่อเดินเข้าไปในห้องด้านใน หมาป่าผู้โดดเดี่ยวก็พบกับหญิงสาวซึ่งกำลังเล่นดนตรีอยู่ เนื้อหนังของเธอนั้นซีดขาวราวกับขี้เถ้าและมีดวงตาที่ตก นิ้วอันเรียวยาวกำลังบรรเลงท่วงทำนองที่โศกเศร้า ซึ่งถูกลืมไปนานด้วยพิณที่ดูบอบบาง หมาป่านั่งอยู่ต่อหน้าหญิงสาวผู้ขาวซีด ลืมรสชาติของความหิวและความเหงาไปชั่วขณะ และฟังเสียงดนตรีของหญิงสาวอย่างเงียบ ๆ: "เสียงจักจั่นของค่ำคืนฤดูใบไม้ร่วงเมื่อในอดีต เป็นบทเพลงแห่งการเนรเทศ และเป็นเพลงที่เก่าแก่ที่สุดของมนุษยชาติ" "สูญสิ้นทุกสิ่งทั้งจิตวิญญาณและร่างกายของบ้านเกิด คงเหลืออยู่เพียงบทเพลงและความทรงจำ" "ผู้ขับขานบทเพลงคนสุดท้าย Seelie ตนแรก นั่งดีดพิณอยู่ในห้องโถงของเหล่านางฟ้า" เหล่า Seelie ที่อยู่ในป่าต่างก็ถูกดึงดูดด้วยเสียงเพลงของเธอ และพากันมาแสดงความเคารพต่อเธอ "นั่นคือเพลงอะไร?" หมาป่าถามด้วยความงุนงง มันฟังรู้เรื่องทุกประโยค ทุกถ้อยคำ หรือแม้แต่โทนเสียง แต่มันกลับไม่เคยได้ยินภาษาของเธอมาก่อนเลย ช่างแตกต่างจากสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ โดยสิ้นเชิง "บทเพลงของ Seelie น่ะ" หญิงสาวขาวซีดตอบกลับอย่างนุ่มนวล "ในอดีตเมื่อนานมาแล้ว นี่เป็นบทเพลงที่พวกเราเขียนขึ้นเพื่อมอบให้เหล่าคนเถื่อน แต่ทุกวันนี้เรากลับต้องมาร้องมันเพื่อไว้อาลัยแด่โชคชะตาของเราเอง" จากนั้นหมาป่าก็ฮัมเพลงขึ้นมาตามทำนองของหญิงสาวอย่างงุ่มง่าม เสียงของหมาป่านั้นช่างอ้างว้างและแตกสลาย เต็มไปด้วยความเศร้าโศก "ร้องอะไรของเธอ?" หญิงสาวตัวซีดขาวถาม "นี่คือบทเพลงของพวกเรา" หมาป่าตอบกลับ "ไม่น่าฟังเอาซะเลย" หญิงสาววิจารณ์อย่างไม่สนใจ พลางลูบไล้สายพิณต่อไปเรื่อย ๆ "แต่... เธอจะร้องเพลงร่วมกับฉันก็ได้นะ" เรื่องก็เป็นแบบนี้ หมาป่าและหญิงสาวก็ร้องเพลงร่วมกันในโถงของวิหารร้าง ว่ากันว่าในทุกวันนี้ เมื่อเหล่านักผจญภัยเดินทางผ่านสถานที่แห่งนี้ ก็ยังคงได้ยินเสียงสะท้อน ของท่วงทำนองที่แปลกประหลาดและกลมกลืน "เรื่องก็เป็นแบบนี้?" หมาป่าเลียริมฝีปากอย่างผิดหวัง "ให้ข้าเล่าให้ฟังสักเรื่องก็แล้วกัน" จากนั้นหมาป่าก็กระแอมและเริ่มต้นเรื่องเล่าของต้น... |
เรื่องราวของลูกค้าขี้เมา-4
 | Name | เรื่องราวของลูกค้าขี้เมา-4 |
| Type (Ingame) | ไอเทมเควสต์ | |
| Family | Book, เรื่องราวของลูกค้าขี้เมา | |
| Rarity | | |
| Description | หนึ่งในเรื่องเล่าของนักดื่มชาว Mondstadt เป็นเรื่องของหมาป่าผู้โดดเดี่ยว ที่ได้เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับเหล้าและหมาป่าให้คนเมาฟัง |
| ตำนานเล่าว่าไวน์ชนิดแรกของ Mondstadt นั้นถูกผลิตขึ้นในยุคสมัยที่สายลมเหนือยังคงพัดโหม ในยุคที่ราชาน้ำแข็งเข้าต่อสู้ห้ำหั่นกัน เหล่าผู้คนในสมัยโบราณบ่มผลไม้ป่าให้กลายเป็นไวน์ ท่ามกลางพายุหิมะ เพื่อลบล้างความเจ็บปวดของการถูกน้ำแข็งกัด และเพื่อที่จะเสริมความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับความหนาวเย็น ในยุคสมัยนั้น แผ่นดิน Mondstadt ยังคงถูกปกคลุมไปด้วยหิมะและน้ำแข็ง และยังคงไร้ซึ่งวี่แววของดอกแดนดิไลออน ว่ากันว่าผู้คิดค้นไวน์คนแรกของ Mondstadt นั้นคือชายผู้แสนเกียจคร้านคนหนึ่ง ภายในชนเผ่าที่ถูกห้อมล้อมไปด้วยหิมะและน้ำแข็ง มีชายผู้แสนเกียจคร้านผู้หนึ่งรับหน้าที่ดูแลคลังอาหาร เพราะถึงแม้จะเป็นดินแดนที่ถูกปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งและหิมะ ซึ่งแทบจะไร้ซึ่งวี่แววของผู้คน แต่ก็ยังมีสิ่งมีชีวิตที่ทนต่อความหนาวสุดขั้วและสามารถทำโพรงใต้ดินลอดเข้ามาขโมยเสบียง อาหารไปกินได้ ด้วยเหตุนี้ ทางเผ่าจึงต้องจัดคนเพื่อค้นหารูหนูและปิดมัน หรือไม่ก็หาทางจับเจ้าพวกหนูขี้ขโมยทั้งหลายเพื่อนำมาทำเป็นอาหาร ในยุคสมัยนั้น โพรงที่ทั้งมืดและชื้นนั้นมักจะต้องถูกระวังเป็นพิเศษ มิเช่นนั้นอาหารที่กักเก็บเอาไว้อาจจะเน่าเสียได้ แต่ก็มีบางครั้งที่สิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ซ่อนอยู่จะเล่นตลกกับผู้คนและทำให้ได้ปวดหัวบ้าง อาศัยจังหวะที่ยามแสนขี้เกียจอู้งานอีกครั้ง จิตวิญญาณของสายลมแปลงกายอยู่ในรูปของจิ้งจอก แอบเข้าไปยังกองผลไม้ป่าของเมือง จากนั้นทำให้ยีสต์เติบโตเพื่อทำให้ผลไม้สุกและหมักมัน แล้วยามขี้เกียจก็เกิดหิวและมุ่งไปที่กองผลไม้ป่าเพื่อเก็บกิน แต่แล้วก็ถูกรสชาติอันเข้มข้นของผลไม้หมักทำให้ติดใจ จากนั้นเขาจึงนำมาห่อในหนังสัตว์และคั้นน้ำออกมา สุดท้ายก็กลายเป็นไวน์ จากนั้นชายเกียจคร้านผู้คิดค้นกรรมวิธีหมักไวน์ ก็กลายเป็นขี้เมาคนแรกแห่ง Mondstadt ซึ่งตำนานเล่าว่าเขาคือคนแรกที่หลงอยู่ในความฝันเพราะความเมามาย ในความฝันอันเมามายช่วงแรกของเขา เขากลายร่างเป็นหมาป่าผู้โดดเดี่ยว ในยุคสมัยยาวนานในอนาคต หรือยาวนานในอดีต เขาต่อสู้กับฝูงหมาป่าคู่แค้นด้วยกรงเล็บและคมเขี้ยว เขาสู้รบกับพวกมนุษย์ ท่ามกลางพายุหิมะที่โหดร้ายเพื่อแย่งชิงอาหาร และก็ได้พบกับ Seelie ตนแรก เหล่ามนุษย์ที่อาศัยอยู่รวมกันและหมาป่าที่รวมตัวกันเป็นฝูง ทั้งสองต่างไม่สามารถทนต่อการมีชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวได้ แล้วไวน์ใหม่ ๆ ที่ถูกหมักออกมานั้น ก็ทำให้พวกเขาเหล่านั้นได้พบกันในฝัน แต่ทัศนคติต่อความฝันของพวกเขานั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง พวกมนุษย์ที่เคยพบเจอแต่สายลมและหิมะนั้น โหยหาดินแดนรกร้างที่หมาป่าเดียวดายวิ่งอย่างอิสระ ส่วนหมาป่าก็หวาดกลัวในความละโมบของพวกมนุษย์ ซึ่งมันไม่มีทางเข้าใจได้เลยว่าเหตุใดพวกมนุษย์ถึงได้หลงใหลในสิ่งลวงตาที่แสนอันตราย และออกตามหาความหวังจากสิ่งเหล่านั้น สิ่งที่ทำให้หมาป่ากลัวที่สุดก็คือ ในความฝันของพวกมนุษย์ มันไม่สามารถแยกแยะได้อีกต่อไปว่าแท้จริงแล้วตัวของมันคือหมาป่า หรือมนุษย์ที่มีวิญญาณหมาป่ากันแน่ ดังนั้นหมาป่าจึงสาบานว่าจะหนีห่างจากพิษร้ายของพวกมนุษย์ ออกห่างจากสิ่งล่อลวงของน้ำเมา เพราะที่จริงแล้วหมาป่าก็ไม่ใช่ลูกหลานของสายลม และบ้านเกิดของพวกมันก็ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับเหล้าไวน์ และบทเพลง ด้วยเหตุนี้ หมาป่าจึงออกห่างจากดินแดนของมนุษย์ แล้วมาอยู่ท่ามกลางผืนป่าและภูเขาที่ซึ่งกลิ่นของไวน์ลอยไปไม่ถึง "นี่ก็คือที่มาของสิ่งที่พวกแกเรียกว่าเหล้าไวน์ และพวกเราหมาป่าเรียกว่าจุดเริ่มต้นของความตกต่ำ" หมาป่าผู้โดดเดี่ยวพูดกับชายขี้เมาอย่างภาคภูมิใจ พอหันกลับมา มันกลับพบว่าชายขี้เมากำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงนุ่มที่ทำด้วยไม้สน กรนคร่อกฟี้ ๆ หลับปุ๋ยไปซะแล้ว หมาป่าทำอะไรไม่ถูกและได้แต่ถอนหายใจ จากนั้นก็ทิ้งเจ้าคนขี้เมาไว้ตรงนั้นและเดินออกไปแบบทางใครทางมัน |
honey hunter commenters need to be studied, because you guys can genuinely respond to someone named...