 | Name | เครื่องยืนยันของห้วงธารสารพันพิศวง I |
| Type (Ingame) | ไอเทมเควสต์ | |
| Family | Non-Codex Series, Liam's Ballad | |
| Rarity |  | |
| Description | เครื่องยืนยันที่เจอจากสถานที่ซ่อนสมบัติของกิจกรรมดั้งเดิมใน "แดนมายากระจกเงา" อย่าง "ห้วงธารสารพันพิศวง" สมบัติที่เก็บเครื่องยืนยันนี้เอาไว้ตรงกับรหัสลับแรก... "ไอหมอกหวานละมุนแผ่ซ่านไปทั่วผืน ฉันจ้องมองแสงสว่างจากตะเกียง จนเกือบลืมหายใจ สุดท้ายความทรงจำในวัยเด็กก็นำทางฉัน และทำให้ฉันได้นั่งข้างโต๊ะนี่อย่างสบายใจ..." |
Item Story
| นักเดินทางที่พบ "สมบัติ" หากคุณได้อ่านข้อความนี้ที่ฉันฝากไว้ แสดงว่าคุณ Idyia ได้ดูแลคุณเสมือนแขกคนสำคัญแล้ว ถุงในหีบสมบัติเป็นถุงใส่อาหารแห้งที่ฉันพกติดตัวไปตลอดในอดีต มันได้บุกป่าลุยเขา เดินผ่านทะเลทรายไปพร้อมกับฉัน คอยเป็นกำลังพยุงฉันเดินหน้าไปหลายสิบปี ฉันขอใช้มันเพื่อเป็นเกียรติแก่คุณในฐานะนักสู้ และขออวยพรให้คุณราบรื่นทุกอย่าง เดิมทีฉันเป็นทหารรับจ้างธรรมดาคนหนึ่ง ที่แยกตัวออกจากองค์กร และคุ้นชินกับการต่อสู้เพียงลำพัง สาเหตุที่ฉันมาทำอาชีพอันตรายแบบนี้ก็ง่ายนิดเดียว เพราะฉันต้องการล้างแค้นโจรพวกนั้นนั่นไงล่ะ ตอนที่ฉันยังเด็ก กองคาราวานของครอบครัวถูกโจรดักปล้น จากนั้นพ่อแม่ของฉันที่เดินทางไปพร้อมกับกองคาราวาน ก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย นับตั้งแต่ตอนนั้น ฉันก็ก้าวเข้าสู่เส้นทางของการเป็นทหารรับจ้าง เพื่อกำจัดความโลภและการปล้นสะดม และขจัดความเจ็บปวดที่อาชญากรเหล่านี้นำมาสู่ผู้คน ฉันสาบานว่าจะไม่ปล่อยผู้ร้ายที่กระทำชั่วลอยนวลไปแม้แต่คนเดียว และเพราะการกระทำที่รุนแรงเกินเหตุของฉัน ทำให้แม้แต่กลุ่มทหารรับจ้างที่เปรียบเสมือนฝูงหมาป่าดุร้าย ก็ไม่อาจเข้าใจฉันได้ ฉันควรทำแบบนี้ไปจวบจนโลกนี้ไม่มีโจรผู้ร้าย หรือโลกนี้ไม่มีฉันอีกเลย แต่เรื่องไม่คาดฝันก็มักจะเกิดขึ้นในเวลาแบบนี้ ฉันสะกดรอยตามโจรกลุ่มหนึ่งกลับไปที่แหล่งกบดานของพวกมัน ซึ่งเรื่องแบบนี้เป็นของถนัดฉันอยู่แล้ว แต่สิ่งที่ไม่เหมือนก็คือ ในโจรกลุ่มนี้มีคนที่เคยเจอหน้าฉันมาก่อน เขาเป็นเด็กวัยรุ่นที่ฉันเคยช่วยไว้เมื่อหลายปีก่อน พ่อแม่ของเขาถูกโจรฆ่าตายเหมือนกัน ตอนแรกฉันคิดว่าเขาน่าจะชิงชังพวกโจรยิ่งกว่าใคร ๆ แต่ไม่นึกเลยว่าเขาจะไปเข้าร่วมกับโจรพวกนั้น เขาคุกเข่าลงต่อหน้าฉันในสภาพผมยาวยุ่งเหยิง อ้อนวอนร้องขอความเมตตา บนใบหน้าเต็มไปด้วยความดีใจที่ฉันจำเขาได้ แล้วบอกเล่าถึงความลำบากที่เขาได้ประสบมา แล้วเขาก็ฉวยโอกาสในจังหวะที่ฉันตกใจ แทงฉันจนบาดเจ็บแล้วหายวับเข้าไปในความมืด ถ้าไม่ได้คุณ Idyia ช่วยเอาไว้ ป่านนี้ฉันคงกลายเป็นโครงกระดูกในทะเลทรายไปแล้ว... ทุกสิ่งที่ฉันทำมีความหมายจริง ๆ เหรอ ทำไมคนที่เคยถูกโจรทำร้าย สุดท้ายแล้วถึงกลับกลายเป็นโจรเสียเองล่ะ? ในแดนมายานั้น เด็กคนนั้นนิ่วหน้าร้องไห้บอกเล่าประสบการณ์ให้ฉันฟังท่ามกลางแสงไฟ ประสบการณ์ของเขาที่ถูกคนดูแคลน วันเวลาที่ถูกไล่ออกจากบ้านเหมือนหมาจรจัดไร้ที่พึ่งพา ฉันเองก็เคยเจอมาเหมือนกัน แต่ฉันอาศัยความแค้นที่ลุกโชนในใจ และเงินทองที่พ่อแม่เหลือไว้ให้จึงไม่ได้กลายเป็นแบบเขา "ถ้าฝาใช้ไม่ได้ ก็ลองดูก้นละกัน..." คำพูดที่คุณ Idyia พูดตอนที่เปิดกระป๋องไม่ได้ทำให้ฉันได้คิด ปัญหาบางอย่างต้องแก้ไขจากต้นตอถึงจะเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ปัจจุบันได้ ไม่มีใครรู้ดีกว่าฉันว่าคนที่เคยเป็นโจรผ่านอะไรมาบ้าง ฉันเชื่อว่าตัวเองสามารถทำประโยชน์ในการเปลี่ยนแปลงพวกเขา หรือไม่ให้พวกเขาเดินทางผิดตั้งแต่แรก ฉันคิดว่า มันเป็นการต่อสู้ที่ไม่เหมือนกับการต่อสู้จริง ๆ เพราะการต่อสู้ที่ว่านี้ไม่ได้สู้กันตรง ๆ แต่มันยากกว่าและต้องใช้สมอง ฉันเชื่อว่าจะมีคนได้รับประโยชน์จากมันมากยิ่งขึ้น เพราะฉะนั้นถุงใส่อาหารแห้งที่ใช้ในการต่อสู้ใบนี้ ฉันคงไม่ต้องใช้มันอีกแล้ว วางไว้ตรงนี้ละกัน ถือซะว่าเป็นพยานในการตัดสินใจก้าวไปสู่ทางเดินใหม่ของฉัน |
she's electro and she throws hands! standards already met! 🗣🗣