 | Name | เรื่องราวของค่ำคืนนับพัน (V) |
| Type (Ingame) | ไอเทมเควสต์ | |
| Family | Book, เรื่องราวของค่ำคืนนับพัน | |
| Rarity |  | |
| Description | นักวิชาการพเนจรในยุคแห่งภัยพิบัติได้เดินทางไปทั่วทั้งป่าฝน, ทะเลทราย และตัวเมือง เพื่อรวบรวมเรื่องเล่ามากมายให้กลายเป็นเรื่องราว ตามตำนานเล่าว่านิทานต้นฉบับนั้นไร้จุดสิ้นสุด แต่ส่วนที่หลงเหลือมาจนถึงปัจจุบันกลับเป็นเพียงเสี้ยวหนึ่งของมันเท่านั้น |
Item Story
| เรื่องราวของกระจก พระราชวัง และผู้หลับฝัน เธอมักจะฝันถึงพระราชวังอันแสนไกลแห่งนั้นคืนแล้วคืนเล่า หัวมุมมากมาย ทางเดินที่มีหลังคาโค้ง และทางเดินแคบ ๆ ที่ประกอบกันเป็นสิ่งก่อสร้างที่สลับซับซ้อนแห่งนี้ ทุกหัวโค้งตรงระเบียงทางเดินจะแขวนกระจกเงินขอบชุบทองคำเอาไว้ ว่ากันว่าพระราชาใช้เวลาถึงสองร้อยปี (ถ้าคำนวณตามปฏิทินโบราณในเวลานั้น ต้องบวกเพิ่มอีกหกปี) ในการออกแบบพระราชวังแห่งนี้ เพียงนั่งบนบัลลังก์ และมองไปที่กระจกบานไหนก็ได้ จะสามารถมองเห็นทุกมุมของอาณาจักรตามเส้นทางการหักเหของแสงที่วางแผนไว้เป็นอย่างดีได้ แต่ขณะที่อยู่ในฝัน เมื่อเธอมองไปยังกระจกที่อยู่ปลายระเบียงทางเดิน กลับมองเห็นเพียงเงาสะท้อนที่เลือนรางของตัวเอง... หญิงสาวสวมหน้ากากที่แต่งกายด้วยชุดแสนสวยเดินผ่านระเบียงวนที่ตกแต่งอย่างงดงาม แลดูเลื่อนลอยและพร่าเลือนท่ามกลางแสงสีทองยามกลางวันที่สว่างไสวเหลือเกิน เธอรู้จุดหมายของตัวเองดี แม้ว่านี่จะดูผิดปกติอยู่บ้างก็เถอะ เธอต้องการไปเข้าเฝ้าพระราชาองค์นั้น เพื่อพูดอะไรบางอย่าง เพราะเธอรู้ดีว่า นั่นคือความมุ่งมั่นที่เธอไม่อาจควบคุมได้ ซึ่งบังคับให้เธอต้องพูดออกไป แม้ว่าในยามที่เธอสะดุ้งตื่นแล้ว คำพูดที่รอให้กล่าวออกไปเหล่านั้นมักจะหายไปในแสงกระจกที่คดเคี้ยววกวนก็ตาม ปีแล้วปีเล่าในความฝันที่ราวกับแสงรุ่งอรุณ แต่ทว่าเธอก็ยังหาทางไปยังบัลลังก์ไม่เจอ และยังไม่เคยได้เห็นหน้าค่าตาของพระราชาองค์นั้นสักที หญิงสาวที่เคยหลงทางในกระจกเมื่อกาลก่อน บัดนี้กลายเป็นนักเวทที่มีชื่อเสียงโด่งดังแล้ว แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น การตื่นขึ้นอันไร้ความหมายในระหว่างความฝันอันแสนสั้นพวกนั้น... ความคิดที่แสนมหัศจรรย์นั่นก็ยังคงติดอยู่ในใจของเธอ จนวันหนึ่ง เธอได้พบเบาะแสของอาณาจักรอันแสนไกลนั่น นักเวทจึงละทิ้งทุกอย่างที่ผู้คนมองว่าล้ำค่าโดยไม่ลังเล และออกเดินทางเพียงลำพังภายใต้แสงจันทร์พร่างพราย ผ่านหุบเขาลึกแห่งเงามืด และป่าลึกอันมืดมิด จนในที่สุดก็พบอาณาจักรแห่งนั้นที่อยู่ในความฝัน เพียงแต่เมืองถูกเผาทำลายไปเมื่อหลายร้อยปีก่อนแล้ว อาณาจักรที่เคยรุ่งเรืองในอดีตล่มสลายไปนานแล้ว ดังเช่นที่กล่าวไว้ในบทกวี: สายลมรุ่งอรุณถูกอดีตลืมเลือน ดุจท้องนภาบดบังเมฆาและเสียงเพลง เหลือเพียงแสงกะพริบริบหรี่บนยอดหอคอย ส่องสะท้อนราตรีอันยาวนานของเมืองร้าง เธอเดินเข้าไปในซากพระราชวัง ท่ามกลางกำแพงที่หักพัง กระจกเงินขอบชุบทองคำเหล่านั้นแตกเสียหาย กลายเป็นเศษซากกระจัดกระจายอยู่ท่ามกลางกองฝุ่น เศษกระจกแต่ละชิ้นต่างสะท้อนเงาของจันทราเย็นเยียบ พระราชวังไม่ได้ดูเลือนรางพิศวงเหมือนอย่างที่เธอเคยเห็นในฝัน แค่เลี้ยวไม่กี่หัวมุม เดินผ่านทางเดินที่มีหลังคาโค้งไม่กี่เส้น เธอก็สามารถเปิดประตูใหญ่ที่พาไปสู่บัลลังก์ โดยแทบไม่ต้องออกแรงด้วยซ้ำ นั่นคือท้องพระโรงรูปทรงวงแหวน ที่มีกระจกแบบเดียวกับตรงระเบียงทางเดินหลายร้อยบานแขวนอยู่บนกำแพงหิน กระจกส่วนใหญ่ล้วนแตกไปหมดแล้ว นักเวทค่อย ๆ เดินไปนั่งลงบนบัลลังก์ที่ว่างมานานหลายร้อยปี และมองไปยังกระจกบานที่ยังคงมีสภาพดีอยู่ ในกระจกปรากฏภาพหญิงสาวสวมหน้ากากที่แต่งกายด้วยชุดแสนสวย กำลังเดินผ่านระเบียงวนที่ตกแต่งอย่างงดงาม และด้านหลังหญิงสาวซึ่งมีกระจกที่อยู่ในสภาพสมบูรณ์ก็กำลังสะท้อนเงาของเธอนับพัน เธอตกตะลึง เงยหน้าขึ้นในทันที หญิงสาวที่สวมหน้ากากคนนั้นกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เฝ้ามองดูเธออย่างเงียบงันด้วยแววตาโศกเศร้าอย่างที่เธอนึกไม่ถึง นักเวทอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่หญิงสาวคนนั้นกลับใช้กริชแทงเข้าหัวใจของเธอ กุหลาบอันงดงามผลิบานตรงปลายกริชอย่างเงียบเชียบ เปลวไฟลุกโชนขึ้นรอบด้าน และกลืนกินท้องพระโรงที่เคยถูกเผาเมื่อหลายร้อยปีก่อนอีกครั้ง เธอยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกสับสน แปลกใจ และโล่งใจ หญิงสาวปลดหน้ากากออก เผยให้เห็นใบหน้าของนักเวท ริมฝีปากที่แห้งผากคู่นั้นสั่นไหวเล็กน้อย คราวนี้ ในที่สุดเธอก็ได้ยินคำพูดของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน ผ่านมาหลายสิบปี หลายร้อยปี ถ้อยคำที่อยู่ในความฝันอันลึกลับยามอาทิตย์อัสดงครึ้มมัวนั้น เป็นเรื่องราวเรื่องหนึ่ง เรื่องราวที่เธอเล่าให้เธอฟัง เรื่องราวที่สะท้อนอยู่ในเศษกระจกเงินนับไม่ถ้วน ที่จะดังสะท้อนไปชั่วนิรันดร์... |
I forgot to specify Yeah C4 gorou is terrible at healing I brought him up as a joke